"Serenadą świerszczy, kaskadami gwiazd, noc w zadumie kroczy mroku ścieląc płaszcz. Wielkim Wozem Księżyc rusza na swój szlak, pozłocistym sierpem gasi lampy dnia..."

Jakiś czas temu udało nam się z Pu uciec na krótki urlop.

Tyci taki.

Ale wymarzony, wyśniony i wytęskniony.

Na drugim końcu Polski :)

Tydzień bez pośpiechu, bez pracy,

 bez zasięgu, bez żadnego fifirifi,

za to z ogromem przestrzeni bieszczadzkich Połonin 

i z morzem gwiazd na wyciągnięcie ręki...

Ech...

"W samym pępku świata

są dzisiaj Bieszczady

zostawiają w moim sercu 

serdecznie zielone ślady..."

Ani wilkiem, ani zakapiorem nie jestem,

ale wrócę tam :)

Mam nadzieję, że nie raz...

że na dłużej...

że jak najszybciej ;)

A tymczasem pocieszam się, jak mogę.

Maleńkim drewnianym aniołem, 

który z nami wrócił,

setkami zdjęć i 

wspomnieniem milionów gwiazd nad głową.

A kilka z nich zawisło w uszach ;)